Ba ez dago arrazoirik, tamalez ehunka daude.
Gatazka dagoen lekuetan ez dute galdetzen oinetakoak jantzita dituzten bonbak bota aurretik. Gerra guztietako biktimak, herritar arruntak, soinean daramatenarekin aterpe bila joaten dira.
Kasu askotan bonbek hildakoa oinutsik uzten dute zulatutako asfaltoaren gainean.
Zergatik korrika egiten dut oinutsik?
Urriaren 2an, ameslari talde bat atera zen Costa Ricatik munduari buelta emateko, gerrarik eta gatazkarik gabeko mundu bat eskatuz.
Bakearen eta Indarkeria Ezaren aldeko hirugarren munduko martxa ez da gutxi batzuen ametsa, arraza eta sinesmen guztietako jende askorentzat errealitatea da.
Ezin dut gauza handirik egin, jarraitu amesten eta errealitateak sortzen. Horregatik, oinutsik korrika egiten dut, arreta erakartzeko eta kontzientzia gehiago sortzeko eta horrela Bakearen eta Indarkeriarik gabeko Hirugarren Martxaren sostengua erakusteko.
Sol Bravo gure lankidea egun honetako parte garrantzitsua izan da, bere energiak bidelagun izan ninduelako biraren hasieratik amaieraraino. Pasa nituen sei bake puntuetatik lautan elkartu ginen. Ibilbidearen zati ezberdinetan zain nuena jakitea motibazio handia izan da niretzat.
Urriaren 26an, larunbata, 9:30ak pasatxo, Madrilgo Oparotasun plazatik irten nintzen. Abiapuntu hori aukeratu dut bat dagoelako 1986an altxatutako gerrako heriotza monolitoa. Hemen dago gerra, obelisko txikiaren oinean dagoen hilarri txiki batean jarrita. Monolito hau auzo mugimenduaren ikur bihurtu da. 2013an plaza birmoldatu eta Madrilgo udalak monolitoa ez ordezkatzea erabaki zuen, horregatik auzo osoa mobilizatu zen hura berreskuratzeko eskatzeko. 2018an berri bat jarri zen leku berean, jatorrizkotik ezer geratzen ez zelako.
Ideia honekin hasten dut abentura: jendea mobilizatzen bada, gauzak alda ditzakegu.
Lehenengo puntua oso gertu dago, goiz da eta kalean jende gutxi dago. iristen naiz Bakearen Merkatua, hor ikusten dut berriro Sol Tarte honetan merkatuetan pentsatzen eta hausnartzen, gerra negoziatuko ez balitz, agian bakea egongo litzateke, baina gerra-industriak onura asko ematen ditu eta gizakien zikoiztasunak beti nahi du. Armagintzari lotutako enpresei debekatu egin behar zaie burtsetan negoziatzea, zenbat eta "balio" gehiago trukatu, orduan eta balio gehiago galtzen baititugu.
aldera jarraitzen dut Mahatma Gandhiren estatua, Ez nau urrun ere harrapatzen. Oinetara heldu eta bere martxa baketsuekin, bere borroka baketsuarekin lortu zuen guztia gogoratzeak hunkitzen nau. Niretzat, Gandhi eta Lennon bakerako bi erreferentzia handi dira.
Handik joango naiz La Pazeko Unibertsitate Ospitalea, Madrilgo iparraldean dagoena, ibilbide luzeagoa eta aldapa gorakoa da. Eroso sentitzen naiz eremu horretako espaloiak leunagoak direlako eta nire oinek eskertzen dutelako. Ibilaldian zehar gerretan suntsitutako ospitaleetan pentsatzen dut, landa-ospitale inprobisatuetan, non gerra zaurituz betetako ospitale bat bezain bidegabeko egoerak egon behar ez diren.
Ospitaleak elizak bezain leku sakratuak izan behar dira, ukiezinak. Gerra batean gerta daitekeen sufrimendu-kopuruari buruz hausnartzen dut.
Nire gorputza ura eskatzen ari dela sentitzen dut, jadanik behin gertatu zitzaidan 23 kilometro korrika deshidratatu nintzenean. Badakit teoria, ibilaldi luzeetan edan behar da, nahiz eta egarri ez izan eta dagoeneko 10 kilometro egin ditut. Beren bonbardatutako hirietatik ihesi korrika luzeak egin behar dituztenek hori ezagutzen duten, eta exodo-bide luzeetan ura edateko aukera izango ote duten.
Beste hausnarketa bat datorkit burura. Medikuntza industriak bidea galdu du, ez dute jende osasuntsurik nahi, eta gogoan dut osasuna ez dela negozio bat, irabaziak sortzen dituena gaixotasuna dela. Beharbada, farmazia edo medikuntza enpresak ere kendu beharko genituzke burtsatik, osasunak ez duelako espekulatu behar, ezta onurarik izan behar ere, onurak herritar guztientzat berdin izan beharko luke. Mantendu adimen osasuntsua gorputz osasuntsu batean. Beldurrak gaixotzen zaitu, pentsamendu negatiboak... eta gerrak.
Ospitalea osatzen duten eraikin desberdinak batzen dituen plazan Solekin topo egiten dut berriro. Hemen gelditzen naiz ura edatera eta barra energetiko begano bat jatera. Argazkia, bideoa eta Bakearen kalerantz jarraitu.
Minutu eta kilometroak aurrera doaz. Madrilgo kaleak jendez betetzen ari dira. Bravo Murillo kale osoaren azpian; Maravillas Merkatutik gertu dagoen ingurua oso jendetsua da eta kontuz ibili behar dut inor ez bultzatzeko. Ahal dudan guztietan errepidera joaten naiz, asfaltoaren zakartasuna espaloiaren zenbait zati baino apur bat gogorragoa da. Espaloietan teila batzuk daude puntuekin, itsuek zebrabide bat dagoenaren ideia izan dezaten, eta oinutsik zoazenean eta dagoeneko 14 kilometro eginda dituzunean, asko sentitzen dituzu, zure oinen sentsibilitatea. , eta zure bihotza, bere onenean dago.
San Bernardo jaitsi, Gran Vía, Puerta del Sol zeharkatu, turistak ikusten ditut argazkiak ateratzen, taldeak ibilbide turistikoak egiten, 0. kilometroan argazkia ateratzeko ilaran dagoen jendea... Eskuinera hartzen dut, Calle del Correo igotzen naiz, Orain gutxiago jendez gainezka, Albéniz antzoki zaharrera heldu eta Bakearen usoa ikusten dut teila eder batean: Bakearen kalea. Ez naiz hemen gelditzen. Uste dut kale honek zirkulazio gehiago duen leku batean egon beharko lukeela, denek gogoan izan dezaten izaki baketsuak garela, bakean bizi nahi dugula. Bakean mundu bat nahi dugu.
aldera jarraitzen dut bakearen kanpaia San Andres elizako lorategian, Madrid de los Austrias-en bihotzean. Bidaia oso laburra iruditzen zait. Egia da jendez gainezka dagoela, ezin dut azkar korrika egin. Berdin zait, helmugara iristen naiz eta Bakearen Kanpaia laztantzera joaten naiz, 11ko martxoaren 2004ko atentatuen ostean Italiako Gobernuak Espainiari egindako opari bat. Bide batez, duela mendeak Europan hiribilduen mugak mugatzen ziren. Elizako kanpaia entzuten zen heinean, jada entzuten ez zen tokian, han markatuta zeuden herriaren mugak. Kanpai hotsek sortu zituzten mugak, mugak.
Gozatzen ari nintzen iristeaz, txirrina eta nire emozioak eta Sol iritsi zen elkar besarkatu eta momentuaren betetasuna sentitu genuen. Mundua ez da aldatu, ni aldatu naiz. Horrek ez nau pertsona hobeago bihurtzen, baina kontzientziatuago egiten nau, eta horregatik esan dezaket orain bi eskuak bularrean, bihotzaren mailan: Bai bakeari. Ez dugu gatazkan bizi nahi, gerren beldurpean. Ez gerrak ez osasuna ez dira negozioak. Buka dadila espekulazioa. Bakearen alde lan egiten duten erakundeek gerrak mantentzeko lan egiteari utzi eta duela hamarkada batzuk onartutako ebazpenak betetzea eskatzeko. Gezurra edo manipulatzen duten herrialdeak kanporatzen dituztela euren erakundeetatik. Nahikoa da gizakiaren berezko balioen etika edo balio eza normalizatzea. Jende ona gara eta bakean gatoz. Bakearen eta indarkeriarik gabekoaren soinuan bizi gara.
Eskerrik asko, Sol, Carlos, Jesús, Luis, Cristina, Mila eta animo hitzak eta indar onenak bidali dituzuen pertsona guztiei.
Bakearen aldeko Martxan jarraitzen dugu.
Jarraitu martxa globala hurrengo estekan: https://theworldmarch.org/
José María Escudero Ramos naiz, korrikalari espirituala.
